جان دادن برای یک نوشته

آیا نویسندگان امروز حاضرند برای مطلبی که نوشته اند، جان بدهند؟

امروز در مقاله ای چنین گفتاری را خواندم:

“آیا می خواهی به خاطر یک مقاله یا کتاب ترور شوم؟ نه نمی خواهم. زندگی ام با ارزش تر است.”

راستش را  بخواهید اگر کسی هم از من بپرسد: آیا حاضری برای کتاب یا مقاله ای که نوشتی جان بدهی؟ احتمالا پاسخ من همان گفتار مقاله باشد. اصلا بگذارید اینطور بگویم «چرا باید چیزی بنویسم که به خاطرش مرا بکشند یا ترور کنند؟»

و آیا همه نویسندگان اینگونه اند؟ به نظر من اغلب اینگونه اند.

نویسنده مقاله می گوید:«خودسانسوری بخش مکمل نوشتار کنونی است.» با او موافقم. نباید خودمان را سانسور کنیم.

اما واقعا باید طوری آزادانه بنویسیم که باد مرگ را به کشتزار زندگی امان فراخوانیم؟

به نظر من نه. بله من از مرگ می ترسم. آنطور هم نیستم که مطلب مرگ آوری بنویسم. من می نویسم چون عاشق نوشتم. می نویسم چون می خواهم رشد کنم. می نویسم چون می خواهم بعد از مرگ هم زنده بمانم. می نویسم چون می خواهم در زندگی حتی یک نفر تاثیرگذار باشم.

نویسندگان کتاب هایی نوشته و می نویسند. درست است که اکثرشان مردم را سرگرم می کند، اما همه اشان حرفی برای گفتن دارند. زندگی را یاد می دهند. خود شناسی را یاد می دهند و از همه مهم تر  انسان بودن را. رسالت نویسنده و نوشتن برداشتن نقاب هاست. گذر از مرز کلمات و ارائه چیزی فرای واقعیت روزمره.

بسیار عجیب می نماید که نویسنده ای بنابر سفارش بنویسد. یادم می آید یک پیج در اینستاگرام پیداکردم که سفارش نوشتن می گرفت. اسمش را هم گذاشته بود: تو بگو من بنویسم. این نمونه کوچکی است از هزاران نوشته ای که امروزه براساس سفارش دیگران نوشته می شوند.

“لطفا کتابی بنویسید که ساده باشد”. “کتابی بنویسید که فلان چیز را ترویج کند”. نوشتن کتاب ساده یا ترویج دادن چیزی در کتاب بد نیست. بدی آنجایی شکل می گیرد که نویسنده مطابق سفارش دیگران بنویسد. چیزی را بنویسد که دیگران می خواهند و آنچه که در درون خود می گذرد را بیان نکند.

توصیه ای که به خودم و دیگر نویسندگان می کنم.

بنویسید اما نه آنگونه که به کام مرگ بروید.

بنویسد اما نه آنگونه که خودتان نباشید.

 بنویسید اما از واقعیت ها فراتر بروید. 

اما گویی برای نویسنده ای واقعی شدن باید حکم مرگ را امضا کرد.

هانیه حسن زاده